Reflecties: Een speciaal Divali optreden

In mijn reflecties mediteer ik over momenten tijdens mijn ontdekkingsreis in dans, vrijwilligerswerk met mensen met dementie, werk als psycholoog en meer.

—

Deze week was de viering van Divali in verpleeghuis Florence Mariahoeve. Het begon met een betoverende kaarslichtwandeling, waarbij medewerkers, verpleegkundigen en vrijwilligers een rij vormden met kaarsen in hun handen, gekleed in prachtige sari's en kurta's.

Ik ontmoette Sathi toen ik vorig jaar als vrijwilliger begon in het verpleeghuis. Zij is verantwoordelijk voor het organiseren van activiteiten voor de bewoners en het dansuur dat ze elke donderdag hebben. Toen ik hoorde dat ze van Sri Lankaanse afkomst is, vertelde ik haar dat ik Bharatanatyam dans. Ze vroeg me of ik een keer in het verpleeghuis wilde optreden en ik zei natuurlijk!

In afwachting van mijn beurt komt de kaarslichtwandeling langzaam ten einde en zoek ik naar Sathi's stille knikje. Ik loop naar het midden van de dansvloer, doe Namaskar om de zegen te vragen en te bedanken voor de mogelijkheid om te dansen.

Dans is een vluchtige kunstvorm. Je kunt het niet steeds opnieuw beleven zoals een foto, liedje of film. Juist in het moment, de dans vindt plaats voor je ogen en de beweging bestaat alleen in dit moment. En de bewoners van het verpleeghuis zijn in dit moment, want het heden is waar ze leven en bestaan. Het is een grote eer om dit prachtige stuk uit te voeren voor dit publiek, zielen die mijn hart verwarmen wanneer ik ze zie glimlachen.

Dharma boven Adharma, licht boven duisternis, goed boven kwaad, en kennis boven onwetendheid. Subh Divali.