Reflecties: Een lichte geruststelling
- N.W.
- 21 aug
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 22 aug
In mijn reflecties mediteer ik over momenten tijdens mijn ontdekkingsreis in dans, vrijwilligerswerk met mensen met dementie, werk als psycholoog en meer.
—
Na maandenlang naar de gesloten gitaarkoffer in mijn kamer te hebben gestaard, vond ik eindelijk de tijd en energie om de gitaar naar de winkel te brengen voor reparatie. Dit soort barsten ontstaan als je met het vliegtuig in Spanje landt en de gitaar plotseling uit de koffer haalt, zei de man. Nou ja, hij is van het ene huis in Den Haag naar het andere huis in Den Haag verhuisd, dus het is niets meer dan vette pech. Normaal gesproken was het zo gerepareerd, zei de man. Via het gat en dan vanbinnenuit, maar het is nou net de bijzondere gitaar zonder gat die ik van mijn vader heb gekregen. We staarden allebei een minuut naar de gitaar die in de koffer op de grond lag, alsof we ons allebei het onmogelijke voorstelden. Terwijl ik mezelf er al bij wilde neerleggen dat het niet meer te repareren was, stond de man plotseling op en zei dat ik over een week terug moesten komen. "Ik zal het proberen met een langer stuk, en zo niet, dan lijm ik het gewoon van voren, dan kan het wel gerepareerd worden." De bellen boven de deur rinkelden toen ik de winkel verliet met zijn kaartje in mijn hand. Het was zonnig en ik voelde me iets geruster dat de gitaar in goede handen was. Ik liep terug naar de auto en keek op mijn horloge. Het was 11.30 uur, bijna lunchtijd in het verzorgingstehuis.
Haar lunch was al geserveerd, maar nog niet aangeraakt. Terwijl ze in de ruimte voor zich uit staarde, pakte ik de dichtstbijzijnde kruk en ging naast haar zitten. "Chī miànbāo (Eet het brood)", zei ik met een zachte glimlach tegen haar. Ze draaide haar gezicht om en glimlachte stralend. Ze pakte een stuk brood en bracht het naar haar mond.
Ik keek naar de andere bewoners, sommigen wachtten op hun brood, anderen waren al aan het eten. Toen zag ik haar vriendin aan de andere tafel zitten. Haar man is er vandaag niet. Hij is er altijd om haar te vergezellen, misschien kon hij er vandaag niet bij zijn. Ik zie hoe ze haar brood lichtjes met haar vingers aanraakt, maar nooit een stuk naar haar mond brengt. Ze zal niet verhongeren, dacht ik. Als al die verplegers klaar zijn met hun werk, zullen ze haar opmerken en haar helpen eten. Dus ging ik op mijn kruk zitten en moedigde de Chinese dame aan om te eten tot ze haar bord leeg had. "Dat heb je heel goed gedaan. Ik ga nu even naar je vriendin", zei ik zachtjes.
Ik nam de kruk mee, liep naar de andere tafel en legde mijn hand op haar arm. "Hoe gaat het?" vroeg ik. Ze staat erom bekend heel langzaam te bewegen. "Hé, jij bent het," zei ze. Ik keek toe hoe ze de stukjes brood lichtjes met haar vingertoppen aanraakte. Een verpleegster en ik keken naar haar verwarring. Ik hoorde ons allebei denken: "Waar zou haar man zijn vandaag?." De verpleegster moest weg. "Misschien gewoon in haar hand zetten," zei ze terwijl ze de kamer verliet. Ik pakte een stuk brood en legde het zachtjes in haar hand. De dame keek me verward aan. "Wat moet ik hiermee doen?" vroeg ze. Ik zei dat ze het moest opeten. Ze aarzelde. "Worden ze niet boos op me?" vroeg ze. De vraag verraste me. Wat bracht haar tot die opmerking? Ik glimlachte zachtjes. "Niemand zal boos op je worden," zei ik kalm. Geruststellend glimlachte de dame met haar ogen en bracht het stuk naar haar mond. Ze kauwde langzaam en keek voor zicht uit. "Is het lekker?" vroeg ik. Zonder te stoppen met kauwen of haar blik te wijzigen, antwoord ze. "Heel lekker". Al snel waren alle stukjes in haar mond verdwenen en was het bord leeg. "Goed zo," zei ik gerustgesteld. Ik nam afscheid van de bewoners en vertrok.
